امروز خیلی خسته بودم
خستگی زیاد چون دیشب تا 2 داشتم شیمی می خوندم
زنگ آخر هم طبق معمول چهارشنبه ها ربع ساعت آخر واسه نماز اومدیم بیرون(کی می ره نماز؟)
منتظر خوردن زنگ بودیم که اقای اکبری (مدیر)پرید بیرون تا منو دید گفت:«آقای اسماعیلی به همه بچه ها بگین خونه نرن خانم ....(اسمشو یادم نمیاد!)میاد و کلاس مشاوره دارین!»
یهو شل شدم! آخه دلم واسه تختم تنگ شده بود
گفتم :«آقا چقدر کارمون داره؟»گفت:«خیلی وقتتون رو نمی گیره! » وقتی گفتم چقدر؟ گفت فقط یک ساعت و نیم! منم زدم زیر خنده!گفتم خوب دیگه اگه می خواست خیلی بگیره چقدر می گرفت! اکبری هم در کمال نا باوری خندید مدیری که به ندرت (من تا حالا ندیده بودم) می خنده
یه چند دقیقه برای لغو کلاس حالگیری تلاش خودم کردم!اما وقتی نشد نظر مدیر رو بر گردوند اجبارا به کلاس رفتیم!
هم بد بود هم نبود!
اما هر چی بود خسته کننده نبود
ساعت 2 هم بر خلاف روزای دیگه پیاده رفتم خونه!
قصه(غصه) از اینجا شروع می شه!
اتوبوس راه افتاد بهو دیدم یه صدای دوبس دوبس!(آهنگ اکسیژن رو با دهن بزنی!) داره میاد!
اول فکر کردم که یکی با موبایلش آهنگ گذاشته! یه ذره اطراف رو نگاه کردم
دیدم یه نفر واستاده داره با دهنش آهنگ می زنه و بعدش شروع کرد به خوندن!(قبلا هم دیده بودمش!خیلی وقت پیش)
5-6 تا بچه هم بودن که همراهیش می کردن و دست می زدن و همراش می خوندن!
نگاه می کرد رو جاکلیدیش و تراک آهنگا رو عوض می کرد!
برای لحظه ای چند دقیقه ای همه ی مردمی که تا قبل از اینکه این بنده خدا شروع کنه توی فکر و خیالای زندگی بودن شاد شدن!
همه می خندیدن!

یه دفعه یاد دیوونه بازی هایِ دیشبِ خودم افتادم!
هر کی از کنار ماشین رد می شد یه نگاهی بهم می نداخت و یه لبخند می زد!خدا می دونه در موردم چیا که نگفتن!
پیش خودم گفتم که برای اینکه شاد باشی یا باید دیوونه باشی یا به دیوونگی بقیه بخندی و شاد بشی!!

بعد از چند دقیقه به اونی که 2 ساعت براش انتظار کشیده بودم رسیدم!

امروز هم تموم شد!
مثل روزای دیگه
می دونم فردا هم تموم می شه
مثل امروز و یا شایدم بدتر
همراه با دغدغه های همیشگی که با آدم هستن

¤ نویسنده:علی اسماعیلی